نمیترســـم از کســـی ولی میترســـم ازخــــدا

میترســـم از کسـی کـه نمیتــرســد از خـــدا !

 

 

 

 

نگه نداشت دلم را و جای رنجش نیست

ز دست بنده چه خیزد خدا نگهدارد

 

 

 

 

نه هر آهی قبول افتد نه هر اشکی اثر دارد

یکی گوهر شود از صدهزاران قطره باران را

 

 

 

 

نیست پروا تلخ کامان را ز تلخی های عشق

آب دریـا در مـذاق مـاهـی دریــا خـوشـسـت

 

 

 

 

نه اینکه فکر کنی مرهم احتیاج نداشت

کــه زخـم هـای دل مـن عـلاج نـداشت

 

 

 

 

نــــا امیدم گــــــــر کنی میمیرم اما باز هم

در همان حالت که می میرم دعایت میکنم

 

 

 

 

نشنو از نی نی حصیری بی نواست

بشنو از دل دل حریم کبریاست

نی بسوزد خاک و خاکستر شود

دل بسوزد خانه دلبر شود

 

 

 

 

نیش دوست از نیش عقرب بدتر است

پس بزن ای عقرب که دردش کمتر است

 

 

 

 

نمي گويم به وصل خويش شادم گاه گاهي كن

بـلا گــردان چشمت كـن ، مرا گاهي نگاهي كن

 

 

 

 

نــازی کـه ز لبـخـنـد گـل یــاس هـویــداســت

زیبائی عشق است که در چشم تو پیداست

 

 

 

 

ناز آن چشمی که سویش مال ماست

ناز آن دوستی که قلبش یاد ماست

 

 

 

 

نشايد گفتن انکس را دلـي هست

که ننهد برچنين صورت دل ازدست

 

 

 

 

نیستی کم، نه از آیینه نه حتی از ماه

که ز دیدار تـو دیــوانـه تــرم تــا از مــاه

 

 

 

 

نـگاهـم میکـنی اما بـه سردی

نه تنها من،تو هم دنیای دردی

 

 

 

 

ناز آن چشمان نازت نازنین ناز آفرید

نـاز داری نـاز كن نـازت بنازم نازنیــن

 

 

 

 

نامــه جـــرم مــرا روز جــزا باز مــکن

من به امید عطای تو خطا کار شدم

 

 

 

 

نرنجم که با دیگری خو کنی

تو با من چه کردی که با او کنی

 

 

 

 

ناز کمترکن که من اهل تمنا نیستم

زنده باعشقم واسیر سود وسودا نیستم

 

 

 

 

نگو هرگز خداحافظ که از تنهایی بـــیزارم

ز پیش من نرو هرگز که من تنها تورا دارم

 

 

 

 

ندارد باغ پاييزي رخ زردي که من دارم

نميداند کسي حال مرا دردي که من دارم

 

 

 

 

نيکي و بدي که در نهاد بشر است

شادي و غمي که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل

چرخ از تو هزار بار بيچاره تر است

 

 

 

 

ندانستم که حرفي تازه داري

ميان مردمان آوازه داري

ندانستم که ازروي محبت

توهم يک لطف بي اندازه داري

 

 

 

 

نمیدانی دلم بسیار تنگست

میان ما و تو دیوار سنگست

به امیدی که بر گردی دوباره

نگاهم بر در و گوشم به زنگست

 

 

 

 

نگاهت رويش سبز غزل بود

نگاهت بين شاعرها مثل بود

همه زنبور دارن گفته بودند

نگاهت بهترين رنگ عسل بود

 

 

 

 

نگاهي آشنا بر ياس كردم

تو را در برگ گل احساس كردم

خلاصه در كلاس ناز چشمت

دو واحد عاشقي را پاس كردم

 

 

 

 

نشاط دهر به زخم ندامت آغشته است

شراب خوردن ما شیشه خوردن است اینجا

 

 

 

 

 

نظرات شما عزیزان: